26 lutego br. społeczność Szkoły Podstawowej im. Jana Pawła II w Łuczycach świętowała jubileusz XXX-lecia wzniesienia budynku placówki. Uroczyste obchody zapoczątkowała msza święta w łuczyckiej Kaplicy, którą koncelebrował ks. proboszcz Tadeusz Majcher wraz z proboszczem parafii w Prusach, ks. Bogusławem Zającem.
Główna część uroczystości miała miejsce w murach jubilatki. Pani dyrektor Danuta Kozera serdecznie powitała przybyłych gości, wśród których byli: wójt Gminy Kocmyrzów-Luborzyca pan Marek Jamborski wraz z małżonką, przewodnicząca Rady Gminy pani Małgorzata Doniec, wizytator Małopolskiego Kuratorium Oświaty pani Jadwiga Sadowska, kierownik Gminnego Zespołu oświaty pani Anna Szymczyk-Sierak, dyrektor Centrum Kultury i Promocji w Baranówce pani Agnieszka Brodowska, zastępca wójta Gminy Kocmyrzów-Luborzyca pan Wiesław Wójcik, radna Łuczyc pani Jadwiga Łach, naczelnik Ochotniczej Straży Pożarnej w Łuczycach pan Paweł Łach, sołtys Łuczyc pani Agnieszka Sykut, skarbnik Gminy Kocmyrzów-Luborzyca pani Kornelia Łakomy, prezes Ochotniczej Straży Pożarnej w Łuczycach pan Michał Łach, dyrektor Szkoły Podstawowej im. Mariana Langiewicza w Goszczy Zygmunt Łach oraz redaktor naczelny Gazety Lokalnej pan Jerzy Kozik.
Szczególnie ciepło przywitani zostali członkowie Społecznego Komitetu Budowy Szkoły oraz osoby szczególnie zaangażowane w jej budowę: przewodniczący Komitetu, komendant gminny Ochotniczej Straży Pożarnej pan Andrzej Szwajca wraz z małżonką, sekretarz Komitetu pani Irena Klimas, skarbnik Komitetu pan Zygmunt Bochenek, członkowie Komitetu – pani Anna Ibek, pan Józef Dydo oraz pani Anna Panasiuk, pani Celina Brodowska i pani Ewa Burtan. Równie serdecznie powitano pracowników szkoły sprzed trzydziestu lat: panią Romanę Dąbrowską, panią Ewę Pawłowską, panią Iwonę Gurnikowską, panią Wandę Dydo oraz panią Zofię Gas.
Następnie głos zabrał pan Andrzej Szwajca, który przybliżył zebranym historię budowy szkoły w Łuczycach. Zebrani uczcili minutą ciszy pamięć nieżyjących członków Komitetu: pana Kazimierza Padło i pana Janusza Gasa.
Od roku 1951 Szkoła Podstawowa w Łuczycach miała swoja siedzibę w budynku dworskim, którego stan techniczny na przestrzeni lat szybko się pogarszał. Gdy zaczął zagrażać bezpieczeństwu użytkowników, w styczniu 1982 roku nauka została przeniesiona do domu państwa Walczaków na Pustkach. Było to jednak rozwiązanie tymczasowe… Dalszy przebieg wydarzeń przedstawia poniższe kalendarium:
Październik 1984 r. – Zebranie Wiejskie z udziałem naczelnika gminy pana Zbigniewa Bogala oraz inspektora oświaty pana Andrzeja Zaręby podjęło uchwałę o budowie pawilonu, który docelowo miał być Domem Wiejskim, a na okres remontu dworku wykorzystany byłby jako pawilon szkolny. Powołano, drogą wyborów, Społeczny Komitet Budowy Pawilonu Szkolnego w Łuczycach. W jego skład weszli: przewodniczący - pan Andrzej Szwajca; wiceprzewodniczący – pan Kazimierz Padło, pan Zbigniew Pietrzyk; skarbnik – pan Zygmunt Bochenek; sekretarz – pani Irena Klimas; członkowie – pani Zofia Domańska, pani Anna Ibek, pani Anna Stalmach, pan Józef Dydo, pan Janusz Gas, pan Aleksander Kowacki, pan Michał Król. Pawilon miał być budowany w czynie społecznym. Mieszkańcy zadeklarowali po dwie „dniówki” robocze i wkład finansowy – 17 tys. zł. Już pod koniec stycznia Komitet Budowy przystąpił do działania - jego członkowie prowadzili zbiórkę pieniędzy, załatwiali materiały na budowę, dokumentację. Wykonawcą głównym był pan Władysław Panasiuk.
28 marca 1985 r. – Na teren budowy wchodzą pierwsi robotnicy do niwelacji terenu i budowy drogi dojazdowej.
9 kwietnia 1985 r. – Rozpoczyna się wytyczanie pawilonu i przygotowanie terenu do wykonania wykopów - wykopy pod fundamenty wykonano w dużej części w czynie społecznym.
16 kwietnia 1985 r. – Na budowę przywieziono pierwsze „gruszki” cementu.
13 maja 1985 r. – Rozpoczęto roboty murowe. Mimo niekorzystnych warunków atmosferycznych budynek szybko nabierał realnych kształtów.
Czerwiec 1985 r. – Położono płyty stropowe, a następnie podjęto decyzję o nadmurowaniu piętra budynku.
Lipiec 1985 r. – Przykrycie płytą piętra budynku.
Sierpień, wrzesień 1985 r. – Położenie dachu. Zakończenie realizacji stanu surowego budynku. Przystąpienie do prac wykończeniowych wewnątrz pawilonu. Dzięki ofiarnej działalności komitetu praca przy budowie była dobrze zorganizowana, przebiegała szybko i sprawnie. Hasło „Szkoła!” stało się olbrzymim czynnikiem mobilizującym. Członkowie Komitetu wykazywali wielkie zaangażowanie społeczne, przedsiębiorczość i operatywność. Bez reszty poświęcili się sprawie szkoły, której budowy, jako społeczny komitet, się podjęli. Dużą pomoc i wsparcie okazały im władze gminne. Również społeczeństwo Łuczyc wywiązało się ze swoich zobowiązań. Mieszkańcy złożyli zadeklarowane wkłady finansowe, brali udział w czynach społecznych, jakie organizowano przy budowie szkoły. Udział mieszkańców zaznaczył się szczególnie w końcowych pracach przy porządkowaniu terenu budowy i przygotowaniu budynku do oddania.
Grudzień 1985 r. – Przywieziono do szkoły nowe, piękne wyposażenie: sprzęty szkolne, sporą liczbę pomocy dydaktycznych. Przystąpiono do ostatecznej „kosmetyki” szkoły.
9 lutego 1986 r. – W kilkanaście miesięcy po podjęciu decyzji o budowie szkoły zostaje ona uroczyście oddana do użytku, aby długie lata służyć dzieciom i wnukom tych, którzy, z taką ofiarnością, ją wznieśli.
21 marca 1986 r. – Powtórna inauguracja, dla społeczności lokalnej.
Opowieść pana Szwajcy, wzbogacana o anegdoty oddające realia czasów polskiego socjalizmu schyłkowego okresu, doskonale ilustrowała warunki, w jakich przyszło zmierzyć się budowniczym – wszechobecny kryzys gospodarczy generujący brak materiałów budowlanych i, nierzadko brawurowe, próby ich zdobycia. Dzięki determinacji i zaradności – próby skuteczne.
Po tej lekcji historii nadszedł czas na występ artystyczny uczennic i uczniów szkoły w Łuczycach. Słowno – muzyczny spektakl zatytułowany „ Czasu nie da się zatrzymać, ale warto wracać do chwil, które pozostają w naszej pamięci na zawsze…” był autorskim dziełem pani Jolanty Nowak, która, jako jedyna nauczycielka, przepracowała w tych murach trzydzieści lat. Wierszowane teksty przypominające minione wydarzenia i postaci, raz żartobliwe, a raz refleksyjne, dopełnione piosenkami w profesjonalnym wykonaniu złożyły się na świetny występ nagrodzony gromkimi oklaskami – dla wykonawców i twórczyni tego spektaklu.
Członkowie Komitetu wręczyli pani dyrektor, przewodniczącej Rady Rodziców pani Katarzynie Foltyn-Kućce oraz pani Joli bukiety kwiatów w dowód wdzięczności za przygotowanie tej uroczystości, a uczniowie otrzymali słodkie upominki. Z kolei pani dyrektor przekazała na ręce przewodniczącego Komitetu, pana Szwajcy, symboliczną cegłę w podzięce za trud i zaangażowanie w dzieło budowy szkoły. Natomiast przedstawicielki Rady Rodziców, pani Katarzyna Foltyn-Kućka i pani Beata Wilk ofiarowały pani dyrektor obraz, będący pamiątką niniejszej uroczystości.
Następnie głos zabrał pan wójt Marek Jamborski, który w ciepłych słowach wyraził uznanie dla wysiłków społeczności lokalnej, które doprowadziły do wybudowania szkoły oraz zadowolenie z kondycji łuczyckiej placówki w ostatnich latach. Poinformował także zebranych, że Rada Gminy wyasygnuje w tegorocznym budżecie środki na opracowanie dokumentacji potrzebnej do budowy w Łuczycach sali gimnastycznej, co spotkało się z wielką radością społeczności szkolnej. Na koniec pan wójt oraz pani radna Jadwiga Łach złożyli na ręce pana Andrzeja Szwajcy podziękowania za efektywną działalność prospołeczną na forum naszej gminy.
Zwieńczeniem części oficjalnej jubileuszu było wystąpienie pani Anny Panasiuk, która przedstawiła wierszowaną kronikę budowy szkoły autorstwa jej męża, głównego budowniczego tejże, poety i prozaika, pana Władysława Panasiuka. Pani dyrektor Danuta Kozera zaprosiła gości na część biesiadną uroczystości, zachęcając jednocześnie do obejrzenia kronik szkoły, galerii zdjęć, pamiątkowych tableau absolwentów, historii i personaliów społeczności SP Łuczyce w latach 1986-2016 oraz prac literackich i plastycznych uczniów pod hasłem „Nasza szkoła z tego słynie, że tu miło jak w rodzinie.”
A później, na górnym korytarzu, przy poczęstunku, okraszonym dwoma wspaniałymi tortami ufundowanymi przez członków Komitetu i Radę Rodziców, wśród gwaru rozmów dzielono się wspomnieniami i świętowano z poczuciem, że 30 lat temu mieszkańcy Łuczyc stanęli na wysokości zadania.
Starożytność i nowożytność mają swoich siedem cudów świata, podziwianych przez potomnych. Mieszkańcy Łuczyc zbudowali trzydzieści lat temu swój lokalny „cud” – w dziesięć miesięcy, stając się wzorem społecznej mobilizacji oraz szybkiego i skutecznego działania - w obliczu wyzwania, na tamte czasy , prawie niemożliwego. Zrobili to dla dobra swoich dzieci. Dzisiaj beneficjenci tego wspaniałego przedsięwzięcia - absolwenci i uczniowie Szkoły w Łuczycach, nauczyciele i rodzice, cała społeczność szkolna – dziękują za ten dar, który zawsze będzie przypominał potomnym, że dla ludzi zdeterminowanych i zgodnych w działaniu nie ma rzeczy niemożliwych!
